Szczupak jest największą drapieżną rybą wybrzeża, w Bałtyku występuje przy ujściach rzek. A nowe badania alarmują: w Morzu Bałtyckim jest za mało ryb drapieżnych. Dlatego obecność szczupaka jest istotna zarówno dla rybołówstwa, jak i dla równowagi ekologicznej. Drapieżniki te żywią się małymi rybami, dzięki temu dno Jak długo rośnie karp Poniżej zamieszczam graficzne ujęcie czasu wzrostu karpia do dużych wymiarów. Ponieważ jest on rybą tradycyjnie ceniona przez naszych wędkarzy. Szczupak. Łac. Esox Lucius. Szczupak pospolity jest szeroko rozpowszechnioną rybą drapieżną z rodziny szczupakowatych. Występuje przeważnie w wodach słodkowodnych, płynących i stojących oraz w słonej wodzie Bałtyku. Szczupak pospolity jest dobrze przystosowany do życia wodnego drapieżnika. Zaliczany jest do jednej z najbardziej Inną nazwą tej ryby jest burbot. Jest jednym z najbardziej poszukiwanych gatunków ryb przez wędkarzy, ze względu na smaczne i delikatne mięso. Miętus jest rybą drapieżną, z wyjątkowymi umiejętnościami polowania. Odpowiednie cechy umożliwiają mu skuteczne chwytanie i połykanie zdobyczy. Podział ryb z uwzględnieniem zawartości tłuszczu w mięśniach ryb. Ryby chude do 2 % tłuszczu – dorsz, morszczuk, mintaj, sandacz, szczupak, tołpyga, amur. Ryby średnio tłuste do 7 % tłuszczu – tuńczyk, troć, sieja, sielawa, pstrąg, sum europejski, sum afrykański. dr hab. inż. Małgorzata Woźniak, prof. UWM – Wartości Łosoś zaliczany jest do ryb wędrownych. Aby złożyć ikrę, migruje na duże odległości z powrotem do słodkich wód, w których dorastał. Młode osobniki najpierw żyją w tych słodkich wodach, a potem przenoszą się do wód słonych. Pod tym względem łosoś ma zdolność fizjologicznego przystosowania się do zróżnicowanych dnF83. Zobacz pełną wersję : Czyżby to był karp? SystemOfADown14-04-2013, 01:06Dlaczego karp jest zielony? To jest jakiś egzotyczny karp? Z tego, co wiem, jest karp królewski, taki złotobrązowy i srebrny sadzan, ale zielony karp!? W takim razie proponuję albo zmienić grafikę karpia na właściwą, albo dodać różowe sumy. Pomijam już karasia (o ile chodzi o bączka), który ma płetwy jak tuńczyk, a nie jest rybą drapieżną. dodam foto W sumie jakby spojrzeć na rysunkowe animacje to nie tylko tu karp jest zielony. Tylko ten jakiś taki sraczkowaty : 979 Cieszcie się że wszystkie są chociaż słodkowodne. Jakby nie moja interwencja łowilibyście Makrele i inne słonowodne wymieszane z tymi co są ;) A ryby wyglądają jak wyglądają , bo takie były outy. Tomi wylewa substancje radioaktywne do jeziora wiec sie nie ma co dziwić :D A ryby wyglądają jak wyglądają , bo takie były outy. A nie można z neta wsiąść inne? Wystarczy umieć szukać. ps. mi kolor nie przeszkadza. to taki lin bardziej, albo karp w mule Różowe sumy! Muszą być różowe sumy! Doktor Lewatywa14-04-2013, 15:00Różowe sumy! Muszą być różowe sumy! 2+2=4 5+5=10 4+9=13 Proszę :) A nie można z neta wsiąść inne? Wystarczy umieć szukać. ps. mi kolor nie przeszkadza. A myślisz, że to co znajdsziejsz w internecie możesz wykorzystać do swoich celi komercyjnych? SystemOfADown14-04-2013, 15:10Możemy wam w paincie namalować prawdziwego karpia. A myślisz, że to co znajdsziejsz w internecie możesz wykorzystać do swoich celi komercyjnych? Wystarczy zmienić kolor obecnych, tak chyba można ;) TOMEK KŁAMIE GRACZY14-04-2013, 16:10Wystarczy zmienić kolor obecnych, tak chyba można ;) Nie nie można :) Grafiki są zakodowane 64 bitowym kodem, a nawet jakby je rozkodować to traci się licencję na używanie, bo to nie jest open source. Może się nie znam, ale wydaję mi się, że różnią się tylko kolorem. Gemy, tak samo jak eq może mieć jeden sprite i różne kolory (takie pliki można znaleźć przez przeglądarkę sprawdzając obrazki), natomiast taka rybka pewnie jest jedna... Przecież powszechnie wiadomo, że arkadyjskie karpie są zielone, a autor tematu robi tanią sensację, żebyście sobie pospamowali i otrzymali bana;) Powered by vBulletin™ Version Copyright © 2022 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved. Ryba słodkowodna, należąca do rodziny karpiowatych. W hodowli, a także w wodach otwartych spotykanych jest kilka form fenotypowych: pełnonołuska (nie jest ona sazanem), lustrzeń (karp królewski), karp bezłuski oraz bogato ubarwione karpie koi. Tradycyjną formą sprzedaży karpi w Polsce jest przedświąteczna sprzedaż karpi żywych (karp jest rybą stosunkowo dobrze znoszącą okresowy brak natlenionej wody). Obecnie coraz większa sprzedaż przypada na formy przetworzone: karpie całe chłodzone, karpie patroszone. dzwonki, płaty, filety oraz filety bez ości (nacinane). Karpie są też wędzone (zazwyczaj w formie dzwonków), a także używane do produkcji wyrobów garmażeryjnych i konserw. Mięso ma charakterystyczny, przyjemny aromat i nieco słodkawy posmak, jest dość tłuste i ościste (zwłaszcza w części ogonowej). Karp może być pieczony ( w soli), smażony (także w głębokim tłuszczu do formy faworków lub chipsów), grillowany, duszony w czerwonym winie, jest podstawą zup rybnych (w tym węgierskiej halaszle). Pełnił ważną rolę w kuchni Żydów aszkenazyjskich na ziemiach polskich. Hodowla karpi uznawana jest za pro-ekologiczną i przyjazną środowisku, głównie na sprawą: dużego udziału w diecie naturalnego pokarmu rozwijającego się w stawie, dokarmiania zbóżami, niskiego stopnia intensywności produkcji. Stawy ziemne pełnią istotną rolę w zachowaniu bioróżnorodności i retencji wody. Mięso karpi jest tłuste. Białko jest lekkostrawne. Karp jest wartościowym źródłem fosforu i witaminy B12. Co przeciętny polak wie o rybach? Żyją w oceanach, morzach, jeziorach, rzekach, stawach lub akwariach. Żywią się wodną roślinnością, skorupiakami i innymi rybami. Chociaż w Polsce żyje ponad 100 gatunków ryb, z czego większość stanowią ryby słodkowodne, to na temat ich zachowań czy długości życia wiemy niewiele. Obserwacja tych zwierząt w ich środowisku naturalnym jest nieporównywalnie trudniejsza, niż w przypadku gatunków żyjących na lądzie. Przedstawiamy 7 najciekawszych ryb słodkowodnych w Polsce. Fakty na temat ich życia potrafią zaskoczyć! Ciernik Ta mała ryba, osiągająca do 8 cm długości w słodkiej wodzie i do 11 cm w słonej, posiada wspólną cechę z przedstawicielami pewnego gatunku ptaków. Co łączy niepozornego kręgowca z władcami przestworzy? Odpowiedź jest zaskakująca – umiejętność budowania gniazd. W okresie tarła cierniki szukają piaszczystego fragmentu dna, by tam przygotować miejsce dla swojego przyszłego potomstwa. W tym celu przynoszą na upatrzone miejsce szczątki roślinności, które następnie zlepiają ze sobą wydzieliną z nerek. Po odbytym tarle samce cierników wyganiają samice z gniazda, by móc samodzielnie sprawować opiekę nad narybkiem. fot. Różanka Równie interesujące są zwyczaje tarłowe różanki. Podobnie jak w przypadku ciernika, tuż przed okresem rozrodczym uwidaczniają się różnice w wyglądzie samicy i samca tego samego gatunku. Płetwy samców przybierają jaskrawy czerwony kolor. Dodatkowo między oczami pojawia się wysypka perłowa – małe połyskujące kuleczki. Samice również przechodzą przemianę. W ich ciałach przekształceniu ulega brodawka moczopłciowa. Narząd ten wydłuża się i przybiera postać pokładełka, służącego do wyprowadzania na zewnątrz ikry. Co zaskakujące, jaja składane są wprost do skrzeli małży, bez których proces rozmnażania różanki byłby niemożliwy. Jaka jest więc rola samca w tym cyklu? Kiedy ikra zostanie złożona, samiec podpływa do małża i wydziela nasienie, które wraz z wodą dostaje się do jego skrzeli. Małże stanowią więc swego rodzaju inkubator dla zapłodnionej ikry. O wyborze obydwu partnerów – samca różanki oraz małża – decyduje samica. fot. Brzana Ryba ta jest wybredna na warunki środowiskowe. Występuje tylko w czystych wodach szybko płynących rzek o piaszczystym lub kamiennym dnie. Miejsce występowania tego kręgowca nazywane jest krainą brzany. Do poszukiwania pokarmu ryba wykorzystuje bardzo czułe na dotyk wąsy. Żywi się ikrą, mniejszymi rybami i zwierzętami dennymi. W okresie tarła przemieszcza się na płytkie rzeki o żwirowatym podłożu, a złożoną ikrę przykleja do dna. Brzana posiada wyjątkową jak na nasze warunki właściwość – w okresie tarła, jej mięso oraz ikra są trujące! fot. Sum europejski Ryba – rekordzistka. Zaskakuje nie tylko swoimi wymiarami ale także długością życia. Ten podwodny gigant osiąga ponad 2,5 metra długości i do 50 kilogramów wagi. Jest największą drapieżną rybą mieszkająca w polskich i europejskich rzekach. Posiada mocno wydłużone, pozbawione łusek ciało. Głowa suma wyposażona jest w trzy pary wąsów o różnej długości, które pomagają mu w polowaniu i orientacji w ciemnych wodach. Ryba ta zamieszkuje bowiem duże rzeki o powolnym nurcie oraz jeziora z mulistym dnem. Średnia długość życia suma to 30 lat. Maksymalna wartość jest natomiast kwestią sporną i niesprecyzowaną przez środowiska naukowe. Warto zwrócić uwagę na niezwykłą inwazyjność tego gatunku. Sztucznie wprowadzony do hiszpańskiej rzeki Ebro w 1974 roku sum niemal całkowicie zdominował tamtejszy ekosystem. Wyższa temperatura wody spowodowała szybsze rozmnażanie się i wzrost tej ryby. Obecnie rzekę zamieszkują okazy przekraczające 250 centymetrów długości i osiągające nawet 100 kilogramów wagi. fot. Karaś srebrzysty Należący do rodziny karpiowatych Karaś srebrzysty już od czasów średniowiecznych uważany był za rybę ozdobną. Z tego powodu gatunek ten poddawany był częstym przesiedleniom. Obecnie występuje na terenie Europy i Azji. Nie ma dużych wymagań środowiskowych – dobrze czuje się w zanieczyszczonych i zamulonych wodach o niskim stopniu natlenienia. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że większość populacji karasia srebrzystego to samice. Przedłużenie gatunku możliwe jest dzięki gynogenezie. Oznacza to, że tarło karasia srebrzystego odbywa się razem z tarłem ryb innego gatunku. Złożona przez karasia ikra zostaje zapłodniona przez innych przedstawicieli karpiowatych. Wśród ciekawych zachowań karasia warto wymienić również umiejętność hibernacji. Na okres zimy ryba zakopuje się w mule i zapada w sen, czekając na nadejście cieplejszych dni. fot. Pstrąg potokowy Pstrąg jest drapieżną rybą wędrowną. Zamieszkuje wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce ryba ta jest gatunkiem rodzimym. Pstrąg posiada ubarwienie od żółtego aż po brąz, a wpływa na niego wiele czynników, od wieku aż po miejsce przebywania. Wygląd różni się też zależnie od płci, np. haczykowato zagięta ku górze dolna szczęka charakteryzuje samców. Tarło pstrągów poprzedzają krótkie wędrówki do wód o żwirowym podłożu. Jest to bardzo ważny rytuał, ponieważ piaszczyste dna mają niekorzystny wpływ na przebieg tarła i przeżywalność potomstwa pstrąga. Przeżycie młodym rybom umożliwia znajdujący się po stronie brzusznej woreczek żółtkowy. To z niego pobierają pożywienie nim staną się samodzielne. Inną formą tego samego gatunku (Salmo trutta) co pstrąg jest troć jeziorowa i wędrowna. Troć wędrowna przemieszcza się do wód słodkich tylko na okres tarła. Dorosłe osobniki po złożeniu i zapłodnieniu jaj wracają do morza, natomiast młode zostają w jeziorze przez kilka pierwszych lat życia. Po tym czasie odbywają wędrówkę do morza. Wtedy ich ubarwienie staje się srebrzyste a charakterystyczne ciemne prążki stają się niewidoczne. fot. Miętus Żyjący w ciemnościach jezior i rzek miętus nie należy do popularnych ryb. Spowodowane jest to prowadzonym przez niego niezwykle surowym trybem życia. Ryba ta większość czasu spędza na dnie zamulonych wód. Doskonale radzi sobie w ciemności i niskiej temperaturze. Na żer wypływa o zmierzchu, a noc jest czasem jej największej aktywności. Zaskakującym jest fakt, że okres rozrodczy miętusa ma miejsce podczas najzimniejszym miesięcy w roku. Idealna temperatura na tarło wynosi poniżej 4 stopni Celsjusza. Nie tylko temperatura stanowi o środowisku życia miętusów. Ten gatunek ryby jest bardzo wrażliwy na zanieczyszczenia wód. Z tego powodu miętus jest rybą rzadko spotykaną a jego populacja maleje. Warto zwrócić uwagę także na wygląd miętusa. Ryba ta posiada cechy zewnętrzne upodabniające ją do suma i węgorza. Płaska głowa, długie, osiągające ponad 1 metr długości ciało, małe oczy i służący orientacji w terenie długi wąs nadają jej osobliwą aparycję. Co ciekawe, pomimo życia w ciemnościach ubarwienie miętusa pozwala mu skutecznie się kamuflować. Oliwkowa barwa wzorów pokrywających jego ciało doskonale wtapia się w kolorystykę mulistego dna rzek i jezior. fot. Ryby wykazują podobne zachowania i mają takie same potrzeby jak zwierzęta lądowe. Mimo to nie są traktowane na równi z innymi kręgowcami. Ryby słodkowodne żyjące w hodowlach nie mają zapewnionych odpowiednich warunków dobrostanowych. W najgorszej sytuacji znajdują się karpie. Gatunek ten narażony jest na szczególne cierpienie. Źródła: Dorsze odegrały ogromną rolę w rozwoju północnoeuropejski cywilizacji, żywiąc przez tysiąclecia mieszkańców wybrzeży oceanu Atlantyckiego oraz Bałtyku. Ryba jest nie tylko smaczna, ale jej złapanie jest również powodem do satysfakcji u każdego rybaka. Podpowiadamy, kiedy zaczyna się sezon na dorsza, a także przy pomocy jakich narzędzie łowi się ten gatunek. Zanim przejdziemy do omówienia szczegółów związanych z sezonem połowu dorsza, należy przedstawić najważniejsze informacje na temat morfologii oraz trybu życia tej ryby. Dorsz – podstawowe fakty dla wędkarzy Dorsz atlantycki (nazwa łac. Gadus morhua), powszechnie znany jest też jako wątłusz, jest drapieżną rybą wędrowną, która występuje w kilku podgatunkach różniących się między sobą głównie osiąganymi rozmiarami oraz pewnymi cechami zewnętrznymi. Dorsze zamieszkują otwarte i przybrzeżne wody północnej części Oceanu Atlantyckiego, a także Morza Bałtyckiego (tu dominuje dorsz bałtycki) i Północnego. Swoim zasięgiem populacja ryby obejmuje także wody za kręgiem polarnym, dorsze żerują więc także wzdłuż brzegów Grenlandii, Spitsbergenu, a także północnej Kanady. Ciało dorsza charakteryzuje się wydłużoną i opływową sylwetką o owalnym przekroju poprzecznym. Ryba ma dużą i szeroką głowę z wysuniętą górną wargą, a z jej podbródka wyrasta z kolei pojedynczy i dobrze widoczny wąs. Dorsza łatwo rozpoznać po trzech płetwach grzbietowych i dwóch odbytowych, a także symetrycznej płetwie ogonowej o ściętym końcu. Barwa przedstawicieli gatunku zależy w dużym stopniu od ich diety oraz środowiska, w jakim żyją. Łuski przybierają więc kolor od zielonego, poprzez oliwkowy, a skończywszy na ciemnym brązie. Boki ryby pokryte są również drobnymi plamami, a brzuch jest znacznie jaśniejszy od reszty ciała. Dorsze żyjące w Atlantyku mogą osiągnąć maksymalnie około 1,5 metra. Dorsze bałtyckie są jednak mniejsze i dorastają teoretycznie do 1,3 metra, w rzeczywistości łowione egzemplarze mają jednak przeciętnie około 30-70 centymetrów długości, przy wadze nieprzekraczającej 2 kilogramów. Rekordowy osobnik złapany w Polsce miał 137 centymetrów długości i ważył 28,9 kilograma. Co ciekawe, badania naukowców wskazują na to, że ryba rośnie przez całe życie, a w optymalnych warunkach może przetrwać nawet do swoich dwudziestych urodzin. Dorsze to ryby stadne, które regularnie migrują z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pożywienia. Zanim globalna populacja gatunku nie została przetrzebiona nadmiernymi połowami, w Atlantyku obserwowano ogromne ławice tysięcy osobników. Gatunek żywi się między innymi śledziami, szprotami, babkami, makrelami, a także przeróżnymi skorupiakami, nierzadko w jego diecie znajdują się również inne dorsze. Młode dorsze lubią przebywać w płytkich wodach przybrzeżnych, w których mogą uniknąć polujących na nie drapieżników. Dojrzałe ryby wypływają na otwarte wody, żerując nawet na ponad 200 metrach głębokości. Dorsze najlepiej czują się w wodzie o temperaturze od około 2 do 7 stopni Celsjusza, tarło gatunku przypada na okres wiosenno-letni (od marca do sierpnia). Sezon na dorsza Ze względu na swoją popularność i ogromne znacznie dla populacji wielu krajów, populacja dorsza w Atlantyku oraz Bałtyku została poważnie przetrzebiona na skutek nadmiernych i niekontrolowanych połowów, a także zmian klimatycznych. Począwszy od lat 70. ubiegłego stulecia, obserwujemy więc drastyczne spadki ogólnej liczby złowionych ryb. Ze względu na fatalny i krytycznie niski stan populacji dorsza w Bałtyku, od 2019 roku obowiązują surowe zakazy połowu dorsza. Dotyczy to zarówno rybołówstwa przemysłowego, jak i indywidualnego. Sezon na dorsza jest więc odwołany również dla zwykłych hobbystycznych wędkarzy. Popularne wycieczki i kutrowe kursy wędkarskie są oficjalnie wstrzymane, a złamanie przepisów wiąże się z zapłatą kar. Legalnie rybę złowimy wciąż na wybrzeżach Oceanu Atlantyckiego, choć tutaj też będą istnieć obostrzenia zależne od kraju, w jakim się znajdujemy. Jak łowimy dorsza? W wędkarstwie hobbystycznym i sportowym dorsza łowimy na dwa podstawowe sposoby: z łodzi lub z brzegu. W tym pierwszym przypadku używa się specjalistycznych wędek morskich oraz wzmocnionej konstrukcji o dużym ciężarze wyrzutu, co pozwala na operowanie w niesprzyjających warunkach atmosferycznych. Do wyboru mamy wędki ciężkie, stworzone z myślą o łowieniu największych i najcięższych ryb na dużej głębokości, a także znacznie dłuższe kijki finezyjne, odznaczające się większą czułością oraz skuteczniejszą kontrolą przynęty w wodzie. Podczas łowienia z brzegu stosuje się bardzo długie, ponad czterometrowe wędki surfcastingowe o sztywnej konstrukcji z bardzo elastyczną szczytówką. Wędkarze rozkładają się z kijkiem na dużych piaszczystych plażach, poszukując dorsza na płyciznach. Do wędki dokupuje się także bardzo pojemne kołowrotki, które pozwalają zarzucić przynętę na dużą odległość od brzegu. Niegdyś dorsz był rybą powszechnie dostępną, a potrawy z niego były pożywieniem dla ubogich oraz zastępującą mięso w dniach katolickiego postu. Dzisiaj status dorsza, jako potrawy, zmienia się ze względu na zmniejszające się połowy i jego rosnącą cenę. Dorsz – hodowla i połów Przez ostatnie kilkanaście lat dorsz stał się prawdziwym synonimem niezrównoważonej gospodarki połowu ryb. Ta pospolita w wodach Bałtyku jeszcze 50 lat temu ryba jest dziś na wymarciu. Wpływ na taką sytuację ma przede wszystkim zbyt duży połów, osiągający nawet 120–170 tysięcy ton rocznie. Dziś ilość poławianych ryb jest ograniczana przez rozporządzenia Komisji Europejskiej i wynoszą ok. połowę mniej. Drugim istotnym czynnikiem hamującym rozwój dorszy jest zmiana ekosystemu wód Bałtyku. Woda staje się coraz mniej słona oraz pojawia się coraz więcej biomasy, przez co rozwój młodych osobników jest utrudniony. Dorsz jest rybą drapieżną, czasami dochodzi nawet do aktów kanibalizmu na małych osobnikach. Dzięki wydłużonemu, smukłemu kształtowi ciała, doskonale radzi sobie w pogoni za rybami. Posiada silną płetwę ogonową oraz dobrze uzębiony pysk – a więc dwa najważniejsze atrybuty morskiego drapieżnika. Jednocześnie ryba ta penetruje dna mórz. W Bałtyku dorsz może czuć się bezpiecznie, bowiem nie występują w nim foki oraz żarłacze błękitne, będące naturalnym zagrożeniem dla tych szybkich ryb. Dorsz – skład i charakterystyka mięsa Dorsz cechuje się białym, delikatnym mięsem. Jest dość neutralne w smaku, dlatego doskonale nadaje się do pieczenia, gotowania, duszenia czy grillowania. Jak niemal każda ryba morska, dorsz charakteryzuje się dużą zawartością białka (około 17 g na 100 g ryby) o bardzo dobrej strawności na poziomie 98%. Dodatkowo, jest dobrym źródłem takich pierwiastków jak jod (około połowa dziennego zapotrzebowania), selen (23%RDA). Mogą go spożywać kobiety w ciąży, zaleca się go również osobom ze schorzeniami tarczycy. Nie sposób pominąć kwestię zdrowych olejów z grupy omega-3 i -6. Dorsz jest bardzo dobrym źródłem będących w deficycie kwasów tłuszczowych omega-3. Ich zbyt mała ilość w diecie jest wyjątkowo niepożądana, szczególnie w zestawieniu z nadmiarem kwasów omega-6. Dorsz to także bogactwo witaminy D3, poprawiającej odporność i samopoczucie, tak potrzebnej w okresie jesienno-zimowym. Warto pamiętać, iż z wątroby tej ryby pozyskiwany jest tran, który jest zasobny w nienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy D i A, stosowany między innymi w leczeniu dny moczanowej i zapobieganiu cukrzycy. Jak wybierać dorsza? Jak zawsze w przypadku ryb, najlepszym rozwiązaniem jest targ rybny. Kupując w takim miejscu mamy pewność, że ryba jest świeża, a jej podróż do naszego stołu nie była długa. Jednak gdy nie mamy takiej możliwości musimy opierać się na zaufaniu do sprzedawcy. Warto pytać o termin dostawy oraz połowu. Pamiętajmy również że dorsz niezależnie od tego czy jest w całości, czy też w postaci wyfiletowanej, musi znajdować się w lodzie, aby zachowywał jak najdłużej swój smak oraz właściwości. Najważniejszym wyznacznikiem świeżości u ryb jest zapach. Warto poprosić sprzedawcę o bliższe obejrzenie kawałka, aby jego zapach był także wyczuwalny. Możemy w ten sposób przyjrzeć się również powierzchni ryby, która nie powinna być zbyt porowata. W domu powinniśmy przechowywać dorsza w lodówce, co oczywiste, ale również w pojemniku z lodem, ponieważ mięso tej ryby preferuje niższe temperatury. W przypadku świeżej ryby, nie zaleca się przechowywania dorsza w lodówce dłużej niż 4 dni. Kupując zamrożoną rybę pamiętajmy, aby glazura nie była zbyt gruba. Glazura jest niezbędna dla zachowania właściwej konsystencji i smaku powierzchni ryby, jednak często staje się narzędziem w ręku sprzedających, wpływającym na zwiększenie ceny filetów. Dorsz – zagrożenia Mięso dorsza, podobnie jak niektóre inne ryby, zawiera bardzo silne alergeny takie jak np. parwalbumina Gad c I,. Spożycie zarówno mączki rybnej, jak i surowego albo przegotowanego mięsa może wywołać poważne reakcje alergiczne u człowieka, dlatego warto upewnić się, że nie jesteśmy wrażliwi na alergeny występujące w tej rybie. Kolejnym zagrożeniem naturalnie występującym w tej rybie są larwy Pseudoterranova decipiens. Gotowanie dorsza w temperaturach wyższych od 60C° przez przynajmniej 10 minut i zamrożenie poniżej –20C° przez 3 dni gwarantuje zabicie larw. Spożycie żywych larw razem z mięsem ryby, które jest surowe albo niedogotowane, przygotowane na zimno lub tylko marynowane czy solone może doprowadzić u człowieka do zachorowania na anisakiozę. Jednak nawet zabite larwy nicieni mogą wywołać po ich spożyciu reakcje alergiczne. Należy pamiętać, iż ryby poławiane z Bałtyku cechują się wysoką zawartością niebezpiecznych związków, takich jak dioksyny i dioksynopodobne PCB. Dorsz bałtycki cechuje się niską zawartością tych substancji, dlatego nie musimy się obawiać o jego szkodliwość. Zawartość rtęci w dorszu wynosi około 4,7 µg w 100 gramach. Jest to wartość niższa o kilkanaście procent w porównaniu do śledzia czy łososia bałtyckiego. Dorsz jest drapieżną rybą występującą między innymi w Bałtyku, a jej niezrównoważony połów doprowadził do niemal całkowitego wyginięcia. Jej mięso cechuje się dość neutralnym smakiem, będącym doskonałym składnikiem past i pure. Możemy ją również wykorzystać do przyrządzenia zupy rybnej lub klasycznie usmażyć, pamiętajmy jednak, że wysokie temperatury zmniejszają dobroczynne działanie kwasów omega-3 i -6, których dorsz może być źródłem. Literatura: Kurlansky Mark . Dorsz. Ryba, która zmieniła świat: Twój Styl, 1997. ISBN 837163398X Grenn Peace Połowy dorsza w bałtyku: niezrównoważone i nielegalne, [dostęp on line] Morski Instytut Rybacki – Państwowy Instytut Badawczy. Chudy dorsz. Fakty i mity. [dostęp on line środa, 06 listopada 2013] Dorsz bałtycki – hodowla, połów, właściwości, zagrożenia - Oddano 44 głosy.

czy karp jest rybą drapieżną